Toespraak herdenking slachtoffers aardbeving 28 september 2023
Marhaba as salam a alaykum!
Vrede zij u; iedereen hier aanwezig,
Dank, werkgroep voor deze bijeenkomst. Dank dat leden van het gemeentebestuur namens de gemeente, ja namens heel Gouda, vanavond uitgenodigd zijn voor dit moment. Om zo samen stil te zijn, met elkaar mee te leven.
In de avond van 8 op 9 september gingen u en ik en vele andere Gouwenaars nietsvermoedend slapen. De werkweek voorbij, het weekend was begonnen. Tijd voor ontspanning.
Enkele uren later werden velen van u wakker gebeld of geappt. Het was een ruw ontwaken. Een aardbeving in Marokko.
Families waren getroffen. Families daar, met nauwe, liefdevolle banden met families hier. Verschillende Gouwenaars waren ook net in hun andere thuisland tijdens de aardbeving.
Een periode van spanning, verwarring, verdriet en betrokkenheid volgde. ‘We voelen ons verbonden, hier en daar. We zijn één volk’ vertelde een Gouwenaar mij.
Nu, drie weken later, komen wij samen. Om ons verdriet te delen en onze betrokkenheid te tonen.
Naar aanleiding van de aardbeving in Marokko. Naar aanleiding ook van een andere humanitaire ramp in Noord-Afrika. In de nacht van 10 op 11 september zaaide de storm Daniel dood en verderf in Libië. Wij denken ook aan de ellende daar. Leven mee met hen uit onze stad die daar dierbaren hebben.
Die verschrikkelijke beelden op de journaals. Machteloos, bent u in gedachten heel dichtbij.
De aardbeving en de stormvloed veranderden het landschap. Beschadigden en verwoestten mensenlevens. Iedereen rouwt weer op een andere manier. Als wij elkaar passeren op de Goudse straten kennen wij elkaars verhaal vaak niet. Met welke zorgen u bent opgestaan. Of met welk verdriet u bent gaan slapen.
Daarom zijn ontmoetingen als deze zo belangrijk. Om elkaar te zien. Om naast elkaar te staan. En samen iets van de zwaarte met elkaar te dragen en te delen, in de hoop en het verlangen dat het daarmee, misschien voor heel even, iets lichter voelt.
En komende dagen, weken, maanden, als wij elkaar opnieuw passeren op straat, laten we elkaar dan de vriendschap en de warmte tonen meeleven met elkaar. Con dolere. Samen lijden.
Misschien is er wel iemand in uw omgeving kort geleden overleden. Rouwen doet pijn. Het doet verlangen naar troost.
Recent ontving ik een rouwbericht vanuit de Marokkaanse gemeenschap. Daarop stond deze tekst: Inna lillahi wa inna ilayhi raji’un. (Wij behoren tot Allah en tot Hem keren wij terug.)
In Het Boek staat het verhaal van Ayoub. In de bijbel wordt hij Job genoemd. Vanwege natuurgeweld overleden al zijn kinderen. Toch was hij geduldig. ‘Allah gaf. Allah nam wat Hem toebehoort. Ik zal dankbaar blijven voor de dagen die ik ontvang en die ik leef.’
Laat ons een moment stil zijn.